سیستم های اعلام حریق و آشکارساز آتش

برای انجام فرآیند طراحی سیستم آتش نشانی برای یک ساختمان، لازم است که درک درستی از استانداردهای طراحی مربوطه، چارچوب قانونی پیرامون قانون ایمنی ساختمان و دانش کارایی مناسب از تئوری کاربرد محصول داشته باشید.

علت وجود سیستم اعلام حریق

پاسخ به این سوال به محل مورد نظر و مقررات قانونی بستگی دارد. مأمور آتش نشانی محلی شما ممکن است نیاز به یک سیستم اعلام حریق را بر اساس شرایط ساختمان لازم بداند. به طور کلی مقررات قانونی برای سیستم اعلام حریق مربوط به حفاظت از زندگی است.

به طور کلی سیستم های اعلام حریق برای موارد زیر نصب می شوند:

1. تأمین امنیت ساکنان در ساختمانها و تهیه مسیر تخلیه یا پناه دادن آنها در هنگام آتش سوزی یا موارد اضطراری دیگر
2. اطلاع رسانی به موقع آتش سوزی در یک ساختمان را به آتش نشانی ارائه دهید و هدایت آنها به منطقه وقوع آتش
3. برای کاهش تلفات مالی برای ملک که ممکن است از ارزش ذاتی قابل توجهی برخوردار باشد. همچنین برای بیمه گران به یک سیستم تشخیص حریق احتیاج دارند و یا ممکن است انگیزه دیگری برای استفاده از آن باشد
4. برای کاهش آسیب به ساختمان ممکن است برای دوره هایی که تجهیزات هنوز نصب نشده اند خالی از سکنه شود و مالک بخواهد اطمینان حاصل کند که در صورت بروز هرگونه خطا، آتش نشانی به موقع به محل حادثه اعزام می شود. گاهی اوقات از سیستم های تشخیص و هشدار حریق برای جبران کمبودهای ساختاری در برابر آتش سوزی یا ایجاد پوشش ویژه برای موارد با ارزش بالا استفاده می شود
5. برای کاهش میزان خسارت مالی از دست رفته
6. به حداقل رساندن خطر برای عموم افرادی که در املاک ناشناخته زندگی می کنند. این معمولاً توسط کدهای ساختمان الزامی اجباری است.

به هر دلیلی که باشد، یک سیستم اتوماتیک تشخیص و اعلام حریق به طور کلی شبکه ای از دکمه های فشاری، دتکتور های حرارت و دتکتورهای دود و دستگاه های هشدار دهنده اعلام حریق را در منطقه تحت پوشش فراهم می کند. پس از فعال شدن، دستگاه ها سیگنال هایی را به پنل مرکزی اعلام حریق می فرستند که به نوبه خود دستگاه های دیداری و شنیداری از جمله چراغ ها و صدا را فعال می کند. این سیستم همچنین ممکن است سیگنال خود را به یک ایستگاه نظارت بر سایت ارسال کند.

ارزیابی ریسک در سیستم اعلام حریق

اولین قدم در فرآیند طراحی، ارزیابی ریسک است. این زیربنای کل استراتژی سیستم است و بنابراین می توان بعنوان مهمترین مرحله مطرح کرد. ارزیابی ریسک، فرآیند در نظر گرفتن هر قسمت از ساختمان از نظر اینکه چه خطرات آتش سوزی در یک منطقه وجود دارد و چه اتفاقی می تواند در صورت آتش سوزی یا در صورت وقوع انفجار رخ دهد. این امر معمولاً هنگام بررسی ساختمان از نظر ایمنی عمومی انجام می شود. بدیهی است که مکانهای بسیار کوچک فقط به سطح اول حفاظت از آتش، مانند ساخت و ساز ایمن، راههای فرار روشن و خاموش کننده آتش نیاز دارند.

مسلماً، هتل های بزرگ به یک سیستم آشکارساز اعلام حریق و هشدار آتش به صورت کاملاً خودکار، تجهیزات حفاظت در برابر آتش و چندین روشنایی اضطراری و علامت های فرار نیاز دارند. فرآیند ارزیابی ریسک برای کمک به دارندگان ساختمانهای بین این دو حد است که اقدام مناسب و اصولی را انجام می دهند. صاحبان یا بهره برداران ساختمان معمولاً می خواهند از خدمات ارزیابی حرفه ای ریسک استفاده کنند تا اطمینان حاصل شود که ساختمان بی طرفانه و با جزئیات کافی در نظر گرفته شده است. با این وجود چک لیست و مشاوره فنی در دسترس است تا کار در داخل انجام شود.

مشورت با همه طرف های ذینفع

قبل از شروع یک طراحی دقیق، توصیه می شود که حداقل با آژانس های زیر مشورت کنید تا اطمینان حاصل شود که سیستم تشخیص و اعلام حریق مطابق با مقررات مربوطه از جمله:

• مرجع مسئول اجرای قانون ایمنی و بهداشت

• بیمه گر اموال

• کاربر ساختمان (در صورت لزوم)

• نصب کننده پیشنهادی

• متخصصان مهندسی آتش (در صورت لزوم)

روند طراحی سیستم اعلام حریق

یک سیستم اعلام حریق باید به گونه ای طراحی شود که بتواند سریعا زمان آتش سوزی را تشخیص داده و هشدار دهد. طراح باید اندازه، پیچیدگی و کاربری ساختمان و میزان تشخیص و هشدار مورد نظر را لحاظ کند. در حالی که طراحی سیستم های اعلام حریق به طور معمول توسط کدهای ساختمانی تنظیم می شود، سطح حفاظت مشخص شده معمولاً حداقل است و طراح باید در نظر گرفتن سطح حفاظت بالاتر در مواردی که شرایط ایجاب میکند، در نظر داشته باشد.

قبل از بررسی جزئیات سیستم اعلام حریق، لازم است برخی از مفاهیمی را که برای کمک به طراح سیستم استفاده می شود، درک کنید. ساختمان ها از نظر مهندسی ایمنی در برابر آتش به سه طریق تقسیم می شوند: محفظه های آتش نشانی ، مناطق تشخیص و مناطق هشدار دهنده.

نصب و اجرای سیستم های اعلام حریق

نصب و اجرای سیستم‌های اعلام حریق، در بیشتر ساختمان‌ها، انبارها، کارخانه‌ها، هتل‌ها و … انجام می‌شود تا اگر آتش‌‌سوزی در این اماکن رخ داد بلافاصله توسط این سیستم هشدار داده شود. سیستم اعلان حریق، که به عنوان زیر مجموعه‌ای از سیستم‌های حفاظتی و امنیتی به حساب می‌آید توسط افراد متخصصی، نصب و اجرا می‌شود.

بررسی ساختمان

• خصوصیات فیزیکی ساختمان را مرور کنید مانند:

• ارتفاع ساختمان

• تعداد طبقات

• مساحت هر طبقه

• محفظه های دود

• در صورت وجود سیستم آب پاش

• چه تجهیزات اعلام حریق در این فضا مورد نیاز است

• مکان های مورد نیاز برای نصب دستگاه های اعلام حریق

• تعیین اینکه آیا استفاده خاص از فضا وجود دارد

محفظه های آتش نشانی

محفظه آتش بخشی از یک ساختمان است که توسط سازه مقاوم در برابر آتش از بقیه ساختمان جدا می شود تا گسترش آتش در داخل ساختمان را محدود کند. مقررات طراحی یک ساختمان و از این رو محفظه های آتش نشانی آن، در مقررات ساختمان تعریف شده است. با این حال لازم است که طراح سیستم تشخیص و اعلام حریق با طراحی ساختمان، به ویژه موقعیت و وسعت محفظه های آتش نشانی آن آشنا شود.

مناطق شناسایی

مناطق تشخیص حریق اساساً یک روش مناسب برای تقسیم ساختمان برای کمک به مکان یابی سریع آتش است. مرزهای منطقه ویژگی های فیزیکی ساختمان نیستند، اگرچه منطقی است که مرز منطقه با دیوارها، طبقات و به طور خاص محفظه های آتش سوزی منطبق باشد. اندازه و موقعیت مناطق شناسایی به شکل ساختمانها بستگی خواهد داشت، اما همچنین به کاربری ساختمان و تا حدی تعداد افرادی حاضر در ساختمان بستگی خواهد داشت.

برخی از توصیه های خاص در مورد مناطق شناسایی:

1. مناطق باید به طبقات یکتا محدود شوند، مگر در مواردی که مساحت کل طبقات ساختمان کمتر از 3000 فوت باشد.
2. خلاء های بالای یا زیر سطح یک اتاق ممکن است در همان منطقه اتاق قرار داشته باشند به شرطی که هر دو در یک محفظه آتش نشانی باشند.
3. مناطق نباید از 20،000 فوت بزرگتر باشند، به جز سیستم های دستی در ساختمانهای یک طبقه، مانند یک انبار، که در آن حداکثر 100000 فوت مجاز است.
4. دتکتورهای آتش در یک راه پله محصور، شفت بالابر یا موارد مشابه باید به عنوان یک منطقه جداگانه در نظر گرفته شوند.
5. فاصله جستجو در هر منطقه از هر جهتی باید کمتر از 300 فوت باشد (تمام نقاط ورودی احتمالی باید در نظر گرفته شوند). در صورت استفاده از سیستمهای اعلام حریق آدرس پذیر، اطلاعات ارائه شده در تجهیزات کنترل و نشانگر به آتش نشانان ناآشنا با ساختمان اجازه می دهد تا مستقیماً به محل آتش سوزی مراجعه کنند، این امر می تواند منجر به آرامش در پیدا کردن محل آتش سوزی شود. فاصله جستجو فقط مربوط به فاصله ورود به یک منطقه تا محل تعیین آتش سوزی است، نیازی به رفتن به سمت آتش نیست.
6. مناطق نباید از محفظه های آتش سوزی فراتر روند، یک محفظه آتش نشانی می تواند شامل چندین منطقه باشد اما یک منطقه نباید بیش از یک محفظه آتش نشانی داشته باشد.

مناطق هشدار

مناطق هشدار فقط در ساختمانهایی مورد نیاز هستند که عملکرد آلارم ها در قسمتهای خاصی از ساختمانها متفاوت باشد. اگر تنها شرط فعال كردن تمام آلارم ها برای تهیه یك سیگنال تخلیه متداول به محض شناسایی حریق باشد، پس از آنكه كل ساختمان به عنوان یك منطقه آلارم در نظر گرفته می شود، نیازی به تعیین مناطق برای آلارم نیست.

برای ساختمانهای پیچیده تر که در آنها لازم است دستگاههای هشدار به طور متفاوت در قسمتهایی از ساختمان کار کنند، ساختمان باید به مناطق هشدار تقسیم شود به گونه ای که تمام دستگاههای هشدار در یک منطقه زنگ به طور یکسان کار کنند. در اینجا برخی از توصیه ها برای مناطق زنگ خطر وجود دارد:

1. مرزهای همه مناطق هشدار دهنده باید شامل ساختاری مقاوم در برابر آتش باشد.

2. همپوشانی سیگنال بین مناطق هشدار دهنده نباید باعث سردرگمی شود.

3. از سیگنالهای هشدار یکسان باید در سراسر ساختمان استفاده شود.

4. یک منطقه تشخیص نباید شامل چندین منطقه آلارم باشد، مرزهای آلارم و منطقه تشخیص باید یکسان باشد. یک منطقه هشدار ممکن

5. است شامل چندین منطقه شناسایی باشد.

پس از تعیین محدوده های ساختمان و نیاز سنجی سیستم اعلام حریق، طبق استانداردهای قابل اجرا نصب کنید.

مزایا و معایب سیستم اعلام حریق

سیستم اعلام حریق که در سال‌های اخیر هم مورد توجه کارشناسان و مهندسان ساختمان سازی قرار گرفته است، یک مجموعه کامل برای اعلان و آشکار سازی حریق و آتش می‌باشد. این سیستم در محیط‌های مختلف مانند ساختمان‌ها پاساژ‌ها و مراکز اداری می‌تواند به راحتی نصب و استفاده شود. قطعا استفاده از این سیستم‌ها، صرفه نظر از نوع آن، از ضرر‌های مالی و جانی بسیاری جلوگیری می‌کند و افراد را قبل از فراگیری گسترده آتش و آسیب‌های مالی و جانی آن، آگاه می‌سازد.

نحوه عملکرد سیستم اعلام حریق، خطراتی که باید بدانید!

تجهیزات اعلام حریق نقش بسیار مهمی در اطفا حریق و خاموش کردن آتش دارند. زمان حساس‌ترین موضوع در خصوص خاموش کردن آتش است؛ چرا که اگر بتوان آتش و حریق را در زمان مناسب خاموش کرد از خطرات و دیگر مسائل جلوگیری می‌شود.

اما در این بین، خطراتی نیز ممکن است مکان مد نظر شما و کل سیستم اعلام حریق را تهدید کند. با اطلاع از این خطرات می توانید از بروز حوادث تا حد زیادی جلوگیری کنید. برای آشنایی با این خطرات، لازم است ابتدا با نحوه عملکرد انواع مختلف سیستم اعلام حریق آشنا شوید.

جعبه تقسیم اعلام حریق چیست ؟

سیستم های اعلام حریق در واقع مجموعه ای از تجهیزات می‌باشد که به صورت هماهنگ جهت آشکار‌سازی و اعلام خطر در واقع موجود خطر آتش سوزی و حریق در محل عمل می‌کنند که به صورت کلی و به ترتیب از اجزای آشکار سازی یا دکتور، پنل کنترلی، اعلام کننده و هشدار دهنده، تشکیل شده است. در اینجا لازم بگوییم که سیستم های اعلام حریق به دو صورت کلی بر اساس محل استفاده، نوع خطر حریق و نیاز تجهیزات خاص جهت آشکار سازی خطر آتش سوزی استفاده می‌شود.

• نوع اول سیستم های اعلام حریق یا اعلان حریق می‌باشند که نیاز به تجهیزات معلوم سازی و هشدار دهنده معمولی دارند و در محیط های ساختمانی و اداری بیشترین استفاده را دارند.
• و اما نوع دوم سیستم های پایش گاز و آتش می باشد که همانطور که از نام آن پیداست در محیط های صنعتی پر خطر و محل هایی که نشتی گاز های خطرناک و خطر وجود شعله در محل هایی که باعث انفجار می‌شود استفاده می‌گردد.

استانداردهای مرتبط

طراحی، نصب و آزمایش سیستم اعلام حریق و آلارم باید بدون استثنا با تمام کدهای دولتی و محلی مطابقت داشته باشد. استانداردهای تولید شده توسط آژانس هایی مانند Underwriters Laboratories (UL) و/یا تأیید شده توسط Factory Mutual (FM) و انجمن ملی حفاظت از آتش (NFPA) به طور کلی با کد ساختمانی مربوط تأیید می شوند.

این استانداردها اغلب در اسناد راهنما برای مصوبات فراخوانده می شوند و از آنجا که بهترین روش فعلی را نشان می دهند، به طور کلی می توانند توسط مالکان ساختمان مورد استفاده قرار گیرند تا اثبات کنند تجهیزات آنها مناسب و بهینه نصب شده است .مقررات سیستم اعلام حریق در موارد زیر یافت می شود:

NFPA 72 کد ملی اعلام حریق NFPA 101 کد زندگی ایمن کد مدل ساختمان

 NFPA 72 برای تأمین نیازهای نصب، عملکرد، آزمایش، بازرسی و نگهداری سیستم اعلام حریق نوشته شده است. اگر می خواهید بدانید که آیا یک سیستم اعلام حریق برای فضای شما مورد نیاز است، NFPA 101، کد زندگی ایمن و سایر کدهای مرتبط (کد ساختمان) این تعیین را انجام می دهند.

اجزای سیستم اعلام حریق

یک سیستم اعلام حریق معمولی متشکل از یک واحد کنترل اعلام حریق، جعبه های سیگنالینگ دستی (جعبه های تقسیم)، دتکتور آتش و دستگاه های آلارم قابل شنیدن است. همچنین ممکن است دستگاه های سیگنال دیداری برای هشدار به کم شنوایان، اعلام کننده ها برای نشان دادن منشا سیگنال هشدار و تلفن های اضطراری و سایر تجهیزات برای ارتباط بین کنترل پنل مرکزی اعلام حریق و سایر قسمت های ساختمان وجود داشته باشد (به شکل زیر مراجعه کنید) .

 

پنل کنترل اعلام حریق (FACP)

کنترل پنل “مغز” سیستم تشخیص و اعلام حریق است. این وظیفه نظارت بر انواع دستگاه های “ورودی” اعلام حریق مانند اجزای تشخیص دستی و خودکار و سپس فعال سازی دستگاه های “خروجی” اعلام حریق مانند آژیر، زنگ، چراغ های هشدار دهنده، شماره گیرهای تلفن اضطراری و کنترل ساختمان را دارد.

پانل های کنترل اعلام حریق ممکن است از واحدهای ساده با یک منطقه ورودی و خروجی واحد گرفته تا سیستم های پیچیده رایانه ای کنترل شوند که چندین ساختمان را در کل مرکز کنترل اعلام حریق می کنند. دو نوع اصلی کنترل پنل اعلام حریق، معمولی و آدرس پذیر وجود دارد که در زیر بررسی می شود.

سیستم های تشخیص و اعلام حریق متعارف یا با سیم

در یک سیستم معمولی یک یا چند مدار از طریق فضای محافظت شده یا ساختمان هدایت می شوند. در امتداد هر مدار، یک یا چند دستگاه تشخیص قرار داده شده است. انتخاب و قرارگیری این دتکتورهای اعلام حریق به عوامل مختلفی از جمله نیاز به راه اندازی خودکار یا دستی، دمای محیط و شرایط محیطی، نوع پیش بینی شده از آتش سوزی و سرعت پاسخ مطلوب بستگی دارد. یک یا چند نوع دستگاه معمولاً در امتداد مدار قرار دارند تا انواع نیازها و نگرانی ها را برطرف کنند.

با وقوع آتش سوزی، یک یا چند دتکتور اعلام حریق عمل می کنند. این عمل مدار را که کنترل پانل اعلام حریق به عنوان شرایط اضطراری تشخیص می دهد، می بندد. سپس پنل اعلام حریق یک یا چند مدار سیگنالینگ را برای صدا دادن به آلارم ساختمان و کمک اضطراری فعال می کند. همچنین ممکن است پنل اعلام حریق سیگنال را به پنل اعلام حریق دیگری ارسال کند تا بتواند از یک نقطه از راه دور کنترل شود.

برای اطمینان از عملکرد صحیح سیستم اعلام حریق، این سیستم ها با ارسال جریان کمی از طریق سیم ها، وضعیت هر مدار را کنترل می کنند. در صورت بروز خطا، مانند قطع شدن سیم، این جریان نمی تواند ادامه یابد و به عنوان یک “مشکل” ثبت می شود. این نشانه نیاز به سرویس در جایی از مدار مربوطه است.

در یک سیستم اعلام حریق متداول، تمام راه اندازی و سیگنالینگ اعلام حریق توسط سخت افزار سیستم انجام می شود که شامل چندین مجموعه سیم، رله های مختلف با کنتاکت بسته و باز و دیودهای مختلف است. به دلیل این آرایش، این سیستم ها در واقع مدارها را کنترل می کنند و دستگاه های جداگانه را کنترل نمی کنند.

برای توضیح بیشتر این، فرض کنید که سیستم اعلام حریق ساختمان دارای 5 مدار، مناطق A تا E است و هر مدار دارای 10 دتکتور دود و 2 شستی اعلام حریق است که در اتاق های مختلف هر منطقه قرار دارد. اشتعال آتش در یکی از اتاق های کنترل شده توسط منطقه “A” باعث می شود تا یک دتکتور دود به آژیر اعلام حریق فرمان دهد.

این امر توسط کنترل پنل اعلام حریق به عنوان آتش سوزی در مدار یا منطقه “A” گزارش می شود. این نوع دتکتور اعلام حریق مکان خاص در این منطقه را نشان نمی دهد. برای تعیین محل آتش سوزی دستگاه ممکن است لازم باشد پرسنل آتش نشانی کل منطقه را جستجو کنند. در مواردی که مناطق دارای چندین اتاق یا فضای پنهان هستند، این پاسخ می تواند زمانبر و از فرصت واکنش مناسب صرف شود.

مزیت سیستم های متعارف این است که برای ساختمان های با اندازه کوچک تا متوسط نسبتاً ساده هستند. سرویس دهی به آموزش تخصصی زیادی احتیاج ندارد.

معایب سیستم های اعلام حریق متعارف

 • نصب سیستم های اعلام حریق متعارف به دلیل مقادیر زیادی سیم که برای نظارت دقیق بر دستگاه های راه اندازی لازم است، ممکن است گران باشد. سیستم های اعلام حریق متعارف همچنین ممکن است ذاتاً کار زیادی داشته و نگهداری آنها هزینه زیادی داشته باشد.

 • هر دستگاه دتکتور اعلام حریق ممکن است به نوعی آزمایش عملیاتی برای تأیید صحت کارکرد آن نیاز داشته باشد. دتکتور دود باید به صورت دوره ای برداشته، تمیز و دوباره کالیبره شوند تا از عملکرد نادرست جلوگیری شود.

 • با وجود یک سیستم اعلام حریق متعارف، هیچ روش دقیقی برای تعیین اینکه کدام یک از دتکتورهای اعلام حریق نیاز به سرویس دارند وجود ندارد. در نتیجه، هر دتکتور اعلام حریق باید برداشته و سرویس شود، که می تواند یک کار وقت گیر، پرزحمت و پرهزینه باشد.

 • اگر خطایی رخ دهد، در علامت “مشکل” فقط مدار از کار افتاده مشخص است، اما به طور خاص محل وقوع مشکل را نشان نمی دهد. پس از آن، تکنسین ها باید برای شناسایی مشکل مدار را بررسی کنند.

 سیستم های اعلام حریق آدرس پذیر یا “هوشمند”

نشان دهنده پیشرفته ترین فناوری در تشخیص و اعلام حریق هستند. برخلاف روش های اعلام حریق متعارف، این سیستم ها از طریق ریزپردازنده ها و نرم افزار سیستم، توانایی های هر دستگاه اعلام حریق و سیگنالینگ آلارم را کنترل و مانیتور می کنند. در واقع، هر سیستم هوشمند اعلام حریق یک کامپیوتر کوچک است که بر یک سری از دستگاه های ورودی و خروجی نظارت و کنترل می کند.

مانند یک سیستم اعلام حریق متعارف، سیستم اعلام حریق آدرس نیز از یک یا چند مدار تشکیل شده است که در سراسر فضا یا ساختمان قرار می گیرند. همچنین، مانند سیستم های اعلام حریق استاندارد، یک یا چند دستگاه  آژیر خطر اعلام حریق ممکن است در امتداد این مدارها قرار داشته باشند. تفاوت عمده بین انواع سیستم اعلام حریق شامل نحوه نظارت بر هر دستگاه است.

در یک سیستم اعلام حریق آدرس پذیر، به هر دستگاه اعلام حریق (دتکتور خودکار ، شستی ، شیر برقی جریان آبپاش و غیره) یک شناسه یا “آدرس” خاص داده می شود. این آدرس به طور متناوب در حافظه کنترل پنل اعلام حریق با اطلاعاتی از قبیل نوع دستگاه اعلام حریق، محل قرارگیری آن و جزئیات پاسخ خاص مانند اینکه کدام دستگاه های هشدار فعال می شوند، برنامه ریزی می شود.

ریزپردازنده کنترل پنل اعلام حریق بر روی هر مدار سیگنال بررسی وضعیت دائمی می فرستد که در آن با هر دستگاه اعلام حریق ارتباط برقرار می شود تا وضعیت آن را بررسی شود(عادی یا اضطراری). این فرآیند نظارت فعال به سرعت و پشت سر هم رخ می دهد و هر 5 تا 10 ثانیه به روزرسانی سیستم انجام میشود.

سیستم اعلام حریق آدرس پذیر همچنین وضعیت هر مدار را کنترل می کند و خطاهای احتمالی را شناسایی می کند. یکی از پیشرفت های ارائه شده توسط این سیستم ها توانایی آنها در شناسایی مشخص محل بروز خطا است. بنابراین، آنها به جای اینکه فقط یک خطا را در امتداد سیم نشان دهند، محل مشکل را نشان می دهند. این امکان تشخیص مشکل، ترمیم و بازگشت به حالت طبیعی سریعتر را فراهم می کند.

هر دستگاه اعلام حریق، به منظور بررسی و مراجعه بعدی، باید دارای شماره نقشه مشخص شده بر روی دستگاه و پوشش محافظ موقتی باشد که با آدرس روی نسخه چاپی ارائه شده توسط پیمانکار برق مطابقت داشته باشد. آدرس هر دستگاه اعلام حریق به شرح زیر برنامه ریزی می شود: الف) ساختمان، ب) طبقه، ج) اتاق/راهرو، د) اطلاعات اضافی

مزایای سیستم های اعلام حریق آدرس پذیر

پایداری

ثبات توسط نرم افزار سیستم حاصل می شود. اگر یک دتکتور اعلام حریق شرایطی را تشخیص دهد که می تواند نشان دهنده آتش سوزی باشد، کنترل پنل اعلام حریق ابتدا یک ریست سریع را انجام می دهد. برای بیشتر موارد جعلی مانند حشرات، گرد و غبار یا نسیم، این حادثه اغلب طی ریست خود را برطرف می کند، در نتیجه احتمال آلارم کاذب کاهش می یابد.

اگر شرایط دود یا آتش سوزی واقعی وجود داشته باشد، بلافاصله پس از تلاش برای ریست، دتکتور اعلام حریق دوباره وارد حالت هشدار می شود. اکنون کنترل پنل اعلام حریق این وضعیت را به عنوان یک آتش سوزی در نظر گرفته و وارد حالت آلارم خود می شود.

تعمیر و نگهداری پیشرفته

با توجه به تعمیر و نگهداری، سیستم اعلام حریق آدرس پذیر چندین مزیت اصلی نسبت به سیستم اعلام حریق متعارف ارائه می دهند. اول از همه، آنها قادر به نظارت بر وضعیت هر دتکتور اعلام حریق هستند. با کثیف شدن دتکتور اعلام حریق، ریزپردازنده توانایی کاهش یافته را تشخیص داده و هشدار تعمیر و نگهداری را ارائه می دهد. سیستم های پیشرفته اعلام حریق دارای ویژگی تعمیر و نگهداری دیگری هستند که به عنوان جبران رانش شناخته می شود.

این روش نرم افزاری حساسیت دتکتور اعلام حریق را برای جبران شرایط جزئی گرد و غبار تنظیم می کند. با این کار از شرایط دتکتور فوق العاده حساس یا “گرم” جلوگیری می شود، که اغلب منجر به پنهان ماندن باقی مانده های اپتیک دتکتور اعلام حریق می شود. هنگامی که دتکتور اعلام حریق تا حد مجاز خود جبران شد، کنترل پنل اعلام حریق به پرسنل نگهداری هشدار می دهد تا سرویس دهی انجام شود.

سهولت اصلاح

اصلاح سیستم اعلام حریق آدرس پذیر، مانند افزودن یا حذف دتکتور اعلام حریق، شامل اتصال یا خارج کردن دستگاه مربوطه از مدار آدرس پذیر و تغییر بخش حافظه مناسب است. این تغییر حافظه یا در پنل اعلام حریق یا در رایانه شخصی با اطلاعات بارگیری شده در ریز پردازنده پنل اعلام حریق انجام می شود.

عیب اصلی سیستم های اعلام حریق آدرس پذیر این است که هر سیستم دارای ویژگی های عملکرد منحصر به فرد خود است. بنابراین، تکنسین های خدمات باید برای سیستم مربوطه آموزش ببینند. با توسعه روشهای جدید سرویس دهی، ممکن است آموزش به روزرسانی دوره ای ضروری باشد.